പുരാണം

സത്രാജിത്തിനു സൂര്യൻ നൽകിയതാണു സ്യമന്തകമണി. അനുജൻ പ്രസേനൻ അതു വാങ്ങി അണിയുന്നു. സത്രാജിത്തിന്റെ മകൾ ഭാമയെ പ്രസേനന്റെ സുഹൃത്ത് ശ്വതധ്ന്വാവ് പ്രേമിയ്ക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും ശ്രീകൃഷ്ണനിലാണ് ഭാമ മനസ്സർപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്.ദ്വാരകാവാസികളുടെ ദുരിത ശമനങ്ങൾക്ക് സ്യമന്തകം ഉപകരിച്ചേക്കുമെന്നു കരുതി ശ്രീകൃഷ്ണൻ സത്രാജിത്തിനോട് അതാവശ്യപ്പെട്ടെങ്കിലും ലഭിച്ചില്ല. നായാട്ടിനു പോയ പ്രസേനൻ മടങ്ങി വരാത്തത് സ്യമന്തകത്തിൽ കണ്ണുള്ള ശ്രീകൃഷ്ണൻ അയാളെ വധിച്ചതുകൊണ്ടാണെന്ന് ശ്വതധന്വാവ് നാട്ടിൽ പ്രചരിപ്പിച്ചു. ശ്രീകൃഷ്ണൻ കാട്ടിൽ ചെന്ന് ജാംബവാന്റെ കയ്യിൽ നിന്നും സ്യമന്തകം വീണ്ടെടുത്ത് ജാംബവതിയുമൊത്ത്  ദ്വാരക പൂകി.ഭാമയെ സത്രാജിത്ത് തന്നെ ശ്രീകൃഷ്ണനു നൽകി.നാരദൻ നൽകിയ പാരിജാതപ്പൂവ് രുഗ്മിണിക്ക് നൽകിയതിൽ ഭാമ അസൂയാലുവായി.

വ്രതം നോറ്റ ഭാമ ഭർത്താവിന്റെ തൂക്കത്തിനൊപ്പം സ്വർണം ബ്രാഹ്മണർക്ക് ദാനം ചെയ്തു അദ്ദേഹത്തെ വീണ്ടെടുക്കാൻ ശ്രമം നടത്തിയെങ്കിലും പദ്ധതി നടപ്പിലായില്ല. ഒടുവിൽ ഭാമക്കു രുഗ്മിണിയേത്തന്നെ സമീപിക്കേണ്ടി വന്നു ഭർതൃസ്നേഹം കിട്ടാൻ.

പണക്കൊതിയുള്ള പാരിജാതത്തിന്റെ  മകൾ ചിന്താമണി ഗുരുവായൂരമ്പലത്തിലെ നർത്തകിയാണ്. അമ്പലത്തിൽ വന്ന വില്വമംഗലം ഇവളുടെ കലാചാതുര്യത്തിലും പിന്നീട് അവളിൽ തന്നെയും ആകൃഷ്ടനാകുന്നു, സ്വന്തം ഭാര്യയായ സുമംഗലയെ മറന്നേ പോകുന്നു. ചിന്താമണിയുമായി സംഗമിക്കാൻ വെള്ളപ്പൊക്കത്തിലും നദിയുടെ മറുകരെയെത്താൻ വില്വമംഗലം പൊങ്ങുതടിയായി ഉപയോഗിച്ചത് സ്വന്തം ഭാര്യയുടെ മൃതദേഹമാണെന്നും ചിന്താമണിയുടെ വീട്ടുമതിൽ കയറി മറിയാൻ ഉപയോഗിച്ചത് ഒരു പെരുമ്പാമ്പിനെ ആണെന്നും മനസ്സിലാക്കിയ വില്വമംഗലം  മോഹങ്ങളിലേക്ക് വഴിവയ്ക്കുന്ന കാഴ്ച സ്വയമേ ഇല്ലാതാക്കുന്നു. യൌവനവും സൌന്ദര്യവും  ഉപേക്ഷിച്ച് പെട്ടെന്ന് വൃദ്ധയാകാൻ ചിന്താമണിയും തീരുമാനിക്കുന്നു, കൃഷ്ണഭഗവാന്റെ  അനുഗ്രഹത്താൽ ഇതു സാദ്ധ്യമാകുന്നു.. ശിഷ്ടജീവിതം കൃഷ്ണഭജനത്തിൽ മുഴുകി കൊണ്ടാടാൻ തീരുമാനിച്ചു രണ്ടുപേരും.

മധുരാപുരി രാജാവായ നല്ലണ്ണന്റെ (അഗസ്റ്റിൻ ജോസഫ്) സഹോദരി നല്ലതങ്കയെ രത്നപുരി രാജാവായ സോമനാഥന്‍ ( വൈക്കം മണി) വിവാഹം കഴിച്ചു കൊടുക്കുന്നു. നല്ലണ്ണന്റെ ഭാര്യ അലങ്കാരിക്ക് ( മിസ് ഓമന) നല്ല തങ്കയുടെ ഐശ്വര്യപൂർണമായ ജീവിതം തീരെ സഹിക്കുന്നില്ല. കാലങ്ങൾ നീങ്ങുന്നു. രത്നപുരിയിൽ കഠിനമായ ക്ഷാമമുണ്ടാകുന്നു. ജലാശയങ്ങളെല്ലാം വറ്റി വരളുന്നു. ജനങ്ങൾ ആഹാരമോ വസ്ത്രമോ ഇല്ലാതെ കഷ്ടപ്പെടുന്നു. നല്ലതങ്ക ഇതിനിടയിൽ ഏഴു കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ മാതാവായി തീരുന്നു. തന്റെ സർവസ്വവും നാശത്തിന്റെ വക്കിലെത്തിയ ജനങ്ങൾക്കു വേണ്ടി സംഭാവന ചെയ്ത ശേഷം നല്ലതങ്ക സന്താനങ്ങളുമായി മധുരാപുരിയിലേക്കു പുറപ്പെടുന്നു. ഭർത്താവായ സോമനാഥൻ അതിനെ അനുകൂലിക്കുന്നില്ല. തന്റെ സഹോദരനിൽ നിന്ന് നല്ല സഹായങ്ങൾ ലഭിക്കുമെന്ന് നല്ലതങ്ക പറഞ്ഞപ്പോൾ അയാൾ അനുമതി നൽകുന്നു. ആപത്തിൽ ബന്ധുക്കളുണ്ടാവുകയില്ലെന്നും ബന്ധുവീട്ടിൽ ചെന്ന് അപമാനിതയാവുന്നതിനേക്കാൾ നല്ലത് മരിക്കുകയാണെന്നും സോമനാഥൻ അവളെ ഉപദേശിക്കുന്നു. രണ്ടു സേവകരും സന്താനങ്ങളുമായി നല്ലതങ്ക യാത്ര തുടങ്ങുന്നു. അവർക്കു കൊടുംകാടുകളിലൂടെ കടന്നുപോകേണ്ടതായി വരുന്നു. വന്യജന്തുക്കളിൽ നിന്നും കാട്ടാളന്മാരിൽ നിന്നും പലവിധ ഭീഷണികൽ ഉയർന്നെങ്കിലും അതിനെയെല്ലാം അതിജീവിച്ച് അവർ മധുരാപുരിയിൽ എത്തുന്നു. നല്ലണ്ണൻ തന്റെ സഹോദരിയെ യഥാവിധി സ്വീകരിക്കുന്നു. രത്നപുരി രാജ്യത്തിനുണ്ടായ അപകടസന്ധിയിൽ അദ്ദേഹം അത്യധികം വ്യസനിക്കുന്നു. വേണ്ട സഹായങ്ങൾ ഉടൻ എത്തിക്കാൻ  ഏർപ്പാടുകൾ അദ്ദേഹം ചെയ്യുന്നു. അലങ്കാരിക്ക് ഇതൊന്നും ഇഷ്ടപ്പെടുന്നില്ല. അവൾ നല്ലതങ്കയെ പല വിധത്തിൽ ഉപദ്രവിക്കാൻ തുടങ്ങുന്നു. തന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങൾക്കു ആഹാരം കൊടുക്കാൻ പോലും കഴിയാതെ നല്ലതങ്ക വിഷമിക്കുന്നു. എന്നാൽ തന്റെ സങ്കടങ്ങളൊന്നും അവൾ സഹോദരനെ അറിയിക്കുന്നില്ല. ബന്ധുക്കളിൽ നിന്നുണ്ടാകുന്ന അപമാനം സഹിക്കുന്നതിനേക്കാൾ നല്ലത് മരിക്കുന്നതാണെന്ന ഭർത്താവിന്റെ നിർദേശം അനുസരിക്കാൻ അവൾ നിശ്ചയിക്കുന്നു. പട്ടിണി കിടന്നു വലയുന്ന തന്റെ കുട്ടികളെയും കൊണ്ട് ആത്മഹത്യ ചെയ്യാൻ ഒരുങ്ങുന്നു. പരമശിവനെ മനസ്സിൽ ധ്യാനിച്ച് കുട്ടികളെ ഒരു കിണറ്റിലെറിയുന്നു. അവസാനത്തെ കുട്ടിയെയും കിണറ്റിലെറിയാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ പരമശിവൻ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു. കിണറ്റിലെറിഞ്ഞ കുട്ടികൾക്കു ജീവൻ തിരിച്ചുനല്‍കി അവരെ തിരികെ നല്ലതങ്കക്ക് കൊടുത്ത് ശിവൻ അപ്രത്യക്ഷനാകുന്നു. ഇതിനിടയിൽ വിവരമറിഞ്ഞ് നല്ലണ്ണൻ അവിടെയെത്തുന്നു. തനിക്ക് അലങ്കാരിയിൽ നിന്നും നേരിടേണ്ടി വന്ന ഉപദ്രവങ്ങൾ നല്ലതങ്ക സഹോദരനെ അറിയിക്കുന്നു. രോഷാകുലനായ നല്ലണ്ണൻ അലങ്കാരിക്കു തക്ക ശിക്ഷ കൊടുക്കാൻ തീരുമാനിക്കുന്നു. അവരുടെ തല മുണ്ഡനം ചെയ്ത് കഴുതപ്പുറത്ത് കയറ്റി നാട്ടിലുടനീളം കൊണ്ടു നടക്കാൻ നല്ലണ്ണൻ ഉത്തരവിടുന്നു. രത്നാപുരി സർവൈശ്വര്യങ്ങളും വീണ്ടെടുക്കുന്നു. നല്ല തങ്കയും സോമനാഥനും തങ്ങളുടെ മക്കളോടൊത്ത് സസുഖം വാഴുന്നു.

ഉഗ്രപ്രതാപിയായ തന്റെ അനുജനായ ഹിരണ്യാസുരനെ സൂകര വേഷം ധരിച്ച് മഹാവിഷ്ണു നിഗ്രഹിച്ചു. ഇതറിഞ്ഞ  ദാനവചക്രവർത്തി ഹിരണ്യകശിപുവിന് ദേവന്മാരുടെ ശക്തിയെക്കുറിച്ച് ബോധ്യം വരുന്നു. ഭാവിയിൽ താനും തന്റെ വംശവും വിഷ്ണുവിന്റെ പ്രതാപാഗ്നിയിൽ എരിഞ്ഞു ചാമ്പലാവും എന്ന് ആ ദാനവൻ ഭയപ്പെടുന്നു. ഉഗ്രതപസ്സു ചെയ്ത് ഹിരണ്യകശിപു ബ്രഹ്മാവിൽ നിന്നും വരം നേടുന്നു. അമരത്വവും സമസ്തലോകങ്ങളെയും അടക്കി വാഴാനുള്ള ശക്തിയും നേടുന്നു. ഭർത്താവ് തപസ്സിനുപോയ സമയത്ത് പട്ടമഹിഷി ദേവി കയാധു ഗർഭിണിയായിരുന്നു. ഗർഭസ്ഥശിശുവിനെ ഇന്ദ്രൻ നശിപ്പിക്കാനൊരുങ്ങുന്നതറിഞ്ഞ നാരദൻ കയാധുവിന് ശ്രീനാരായണമന്ത്രം ഉപദേശിച്ചുകൊടുത്തു കൊണ്ട് തന്റെ ആശ്രമത്തില്‍ സുരക്ഷിതമായി താമസിപ്പിക്കുന്നു. പക്ഷേ ഗർഭസ്ഥശിശുവാണ് ആ മന്ത്രസാരം ഗ്രഹിക്കുന്നതു. വരപ്രസാദത്താല്‍ അജയ്യനായിത്തീർന്ന ഹിരണ്യകശിപു വിഷ്ണുവിനെ ഹനിക്കാനുള്ള തന്ത്രങ്ങള്‍ മെനയ്യുന്നു. പ്രജകൾവിഷ്ണുവിന്റെ നാമം ഉച്ചരിക്കുന്നതുപോലും തടയുന്നു.തത്ഫലമായി ഇന്ദ്രനും ദേവന്മാരും നാരദാദി മുനികളും മഹാവിഷ്ണുവിനെ കണ്ട് സങ്കടമുണർത്തിക്കുന്നു. അതിനിടെ കയാധു പ്രസവിക്കുന്നു. പുത്ത്രനെ പ്രഹ്ലാദൻ എന്നു നാമധേയം ചെയ്യുന്നു . കുട്ടി വിഷ്ണുഭക്തനായി വളരുന്നു. തന്റെ ഭക്തനായ ഒരു ഗുരുവിന്റെ കീഴിൽ ഹിരണ്യകശിപു മകനെ ഗുരുകുല വിദ്യാഭ്യാസത്തിനയക്കുന്നു. അവിടെയുള്ള സഹപാഠികളെയെല്ലാം പ്രഹ്ലാദൻ വിഷ്ണുഭക്തന്മാരാക്കുന്നു. ഇതറിഞ്ഞ ഹിരണ്യകശിപു മകനെ അവിടെ നിന്ന് വലിച്ചിഴച്ചുകൊണ്ടുപോകുന്നു. പ്രലോഭനങ്ങൾ കൊണ്ടോ ഭയപ്പെടുത്തലുകൾ കൊണ്ടോ കാര്യമില്ലെന്നു മനസ്സിലായപ്പോൾ മകനെതിരെ ചക്രവർത്തി ക്രൂരത കാട്ടിത്തുടങ്ങുന്നു. പർവതമുകളിൽ നിന്ന് അസുരഭടന്മാർ അവനെ താഴേക്ക് എറിയുന്നു. പക്ഷേ ഭൂമിദേവി അവനെ രക്ഷിക്കുന്നു. അഗ്നിയിലെറിഞ്ഞപ്പോൾ മഹാവിഷ്ണു രക്ഷിക്കുന്നു. കാളകൂട വിഷത്തിനും അവനെ കൊല്ലാനായില്ല. സർവ വിപത്തുക്കളിൽ നിന്നും നിന്നെ രക്ഷിക്കുന്ന ഹരിയെവിടെ എന്ന് ഹിരണ്യകശിപു അലറിക്കൊണ്ടുചോദിക്കുന്നു. തൂണിലും തുരുമ്പിലും അവനിരിപ്പുണ്ടെന്നു ശാന്തനായി പ്രഹ്ലാദൻ മറുപടി പറയുന്നു. കോപത്താൽ ഹിരണ്യകശിപു തന്റെ വാളെടുത്ത് തൂണിൽ വെട്ടുന്നു. വെട്ടേറ്റുപിളർന്ന തൂണിൽ നിന്ന് അട്ടഹാസത്തോടെ നരസിംഹാവതാരമെടുത്ത മഹാവിഷ്ണു പുറത്തുവന്ന് ഹിരണ്യകശിപുവിനെ വധിക്കുന്നു. ധർമ്മം പുനഃസ്ഥാപിച്ച് ശ്രീഹരി മറയുന്നിടത്ത് ചിത്രം അവസാനിക്കുന്നു.