പമ്പാനദിയൊരു കവിത
അത് പാരിൽ പാവനമഹിത
ചുണ്ടിൽ പുഞ്ചിരിയമൃത്
കണി കണ്ടാലാനന്ദ വിരുത്
വേദങ്ങൾ വാഴ്ത്തുന്ന വേദം അയ്യൻ
നാദബ്രഹ്മത്തിൻ നാദം
ഇഹവും പരവും അരുളും പൊരുളും
തഴുകിപ്പണിയും പാദം താമരമലരാം പാദം
സത്തിലും ചിത്തിലും വാഴും തവ
ചിത്തം മണിവിളക്കാകും
കണ്ണും കരളും കാതും കാറ്റും
അമ്മഹസ്സതിലുണരുന്നു
എന്മനസ്സിലുമുണരുന്നു
കാലങ്ങൾ കൊളുത്തിയ ദീപം
കലികാലത്തിൽ ജ്വലിക്കുന്ന ദൈവം
സ്വാമീ നിന്നെ കാൺകെ ഉള്ളിൽ
ചന്ദ്രോദയമാണല്ലോ ചന്ദനക്കുളിരാണല്ലോ
